สมัยรัชกาลที่ 2
สมัยรัชกาลที่ 2 พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศล้านภาลัย ทรงครองราชย์ พ.ศ.2352 ซึ่งเป็นยุคทองของวรรณคดีไทย ในรัชสมัยนี้ปรากฏมีการบันทึกถึงเรื่องราวมวยไว้ในวรรณคดีหลายเรื่อง บางเรื่องก็เป็นพระราชนิพนธ์ในพระองค์เอง เช่น
บัดนี้ ประชาชนคนดูอักนิษฐ์
เห็นเหาะทั้งสองข้างต่างมีฤทธิ์ ให้คิดพิศวงงงงวย
บ้างแหงนหน้าอ้าปากตะลึงตะไล แลดูภูวไนยเอาใจช่วย
เบียดเสียดเยียดยัดดังดูมวย แซ่ซร้องร้องอำนวยอวยชัย
สังข์ทอง หน้า 172
มีทั้งโขนละครมอญรำ มวยปล้ำค่ำลงจงมีหนัง
ตีประโคมฆ้องกลองให้ก้องดัง ให้หีบตั้งใส่ศพให้ครบครัน
ขุนช้าง ขุนแผน หน้า 892
ให้เปรียบคู่ผู้หญิงชกมวยปล้ำ ข้างหนึ่งดำข้างหนึ่งขาวสาวขยัน
การเกงลายสายถักเสื้อกั๊กกัน ต่างตั้งมั่นแหม่นเหม่คนเฮฮา
เข้าทุบทอยต่อยตะกายป่ายปุบปับ เสียงตุบตับเตะผางถูกหว่างขา
การเกงแยกแตกควากเป็นปากกา ผู้ชายฮาเฮลั่นสนั่นดัง
ต่างเหนื่อยหอบหมอบทรุดให้หยุดอยู่ จูงมือคู่ปล้ำเข้ามาหน้าที่นั่ง
ต่างประหม่าหน้าตื่นยืนเก้งกัง เขาทุบหลังให้บังคมประพรมน้ำ
แล้วลุกขึ้นยืนประจัญขยั้นขยับ เข้ายุดาจับขาแข้งแย่งขยำ
ต่างกอดเกี้ยวเกลียวกลมล้มคะมำ คนหนึ่งคว่ำคนหนึ่งหงายผู้ชายฮา
ขึ้นอยู่บนคนคว่ำขยำขยิก คนล่างพลิกผลักแพลงไขว้แข้งขา
กอดประกับกลับไพล่พลิกไปมา คนดูฮาเฮสนั่นครื้นครั่นไป
สิงหไกรภพ หน้า 302 – 303
นิทานคำกลอนที่แต่งขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 2 แสดงถึงภาพลักษณ์ของกีฬามวยไทยไว้ชัดเจนว่าเป็นการแข่งขันที่มีคนนิยมกันมากที่สุดในสมัยนั้น และเป็นการบันเทิงชนิดหนึ่ง “ในงานเทศกาลประเพณี เช่น งานสงกรานต์ ลอยกระทง เข้าพรรษา เทศกาลกฐิน งานบวช งานแต่ง หรืองานฉลองสมโภชต่าง ๆ มักจะมีพิธีทางศาสนาและการบันเทิงควบคู่กันไป ซึ่งจะเปิดโอกาสให้ชาวบ้านได้ร่วมแรงร่วมใจในการพระศาสนาแล้วยังได้ความสนุกสนานบันเทิงใจ ได้รับการถ่ายทอดวัฒนธรรมประเพณีของคนไทยสืบต่อไป การบันเทิงที่เป็นกีฬา เช่นวิ่งวัว มวยปล้ำ การแข่งเรือในหน้าน้ำหลาก เล่นว่าวในฤดูหนาว ที่ต้องอาศัยความแข็งแรง ความสามารถคีและความพร้อมเพรียงกันด้วย (ศิริกุล สันติชาติ. 2536 : 237 – 239)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น