ว่าว
ว่าวเป็นหนึ่งในกีฬาและการเล่นของคนไทย ที่ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในท้องถิ่นต่างๆทั่วประเทศมาช้านานม “ว่าว” มีความหมายที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ คติ ความเชื่อ วิถีชีวิตในสังคมเกษตรกรรมรวมทั่งการพักผ่อนหย่อนใจและความบันเทิงของคนไทยทั้งที่เป็นสามัญ พ่อค้า ขุนนาง และกษัตริย์ การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรมของประเทศที่มีส่วนสำคัญที่ทำให้กีฬาพื้นบ้านชนิดนี้ลดความนิยมลงไป ขณะเดียวกันการเปลี่ยนแปลงอย่างเดียวกันนี้ก็ได้เพิ่มเติมบทบาทของ“ว่าว” อย่างใหม่เข้ามาในสังคมไทย โดยเฉพาะในส่วนของการจัดเทศกาลว่าวทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับนานาชาติเพื่อส่งเสริมอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
“ว่าว” ในประวัติศาสตร์ไทย
ในสมัยกรุงสุโขทัย....มีธรรมเนียมในการใช้ว่าวมีเสียงชนิดหนึ่งชักขึ้นในพิธีของลัทธิพราหมณ์เพื่อขับไล่สิ่งชั่วร้ายต่างๆและธรรมเนียมในการใช้ว่าวในพระราชพิธีนี้ยังมีเรื่อยมาจนถึงสมัยกรุงศรีอยุธยา....ในหนังสือตำหรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์เล่าถึงพระราชพิธีบุษยาภิเษกในเดือนยี่ว่าเป็นนักขัตฤกษ์ที่นางสนมกำนัลได้ดูการชัก“ว่าวหง่าว”ซึ่งมีเสียงไพเราะเสนาะโสตยิ่ง และในกฎมนเทียรบาลในสมัยอยุธยาได้ห้ามชักว่าวข้ามพระราชวัง หากละเมิดมีโทษถึง ตัดมือ
ชนิดของว่าว
ว่าวทั้งหมดแบ่งออกเป็น 5 ประเภท คือ
1. ว่าวปลา เช่น ปักเป้า อีลุ้ม ว่าวประเภทนี้ประดิษฐ์และเล่นกันโดยทั่วไป
2. ว่าวเดือน เป็นว่าวจากอำเภอตากใบ จังหวัดนราธิวาส
3. ว่าวจุฬา เป็นว่าวในท้องถิ่นแถวภาคอีสานและว่าวจากภาคใต้
4. ว่าวผีเสื้อ เป็นว่าวจากอำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา
5. ว่าวหน้าควาย เป็นว่าวจากภาคใต้ ในเขตจังหวัดสตูล
วัสดุที่ใช้ทำว่าว
1. ไม้ไผ่สำหรับเหลาทำโครง
2. กระดาษสาหรือกระดาษแก้ว ใบลานหรือใบตาลใช้ติดโครงไม้ทำปีกของว่าว
3. กาวเชือกไนล่อน
4. สีในการเขียนลวดลายตกแต่ง
5. มีด
6. กรรไกรสำหรับตัดกระดาษ
วิธีเล่น
ชาวบ้านโดยทั่วไปมักนิยมเล่นว่าวในช่วงเปลี่ยนฤดู “ลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือ”ซึ่งหมายถึงลมที่พัดจากทิศเหนือลงทิศใต้ (คือช่วงฤดูหนาว) โดยผู้เล่นคนหนึ่งเป็นคนวิ่งว่าว เมื่อว่าวติดลมแล้วจึงปล่อยให้ว่าวลอยอยู่ในอากาศจนกว่าจะนำลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น